| Gegenereerd door |
 |
Vlucht in de werkelijkheid
[ 1982-1990 ]
bron: Tekst en Uitleg/1991 (1e druk)
Tekst en Uitleg is uit de roulatie.
Teksten op internet gezet met toestemming van Lennaert Nijgh.
De copyrights blijven onverkort geldig.
Transcripties kunnen overname-fouten bevatten. Correcties zijn welkom.
Al liep je dan ook niet zo licht,
vooral niet met wind tegen,
toch heb ik vaak jouw kettingkast
met liefde losgeregen.
Je was een uitgestorven merk,
een echte fiets van adel,
een damesrijwiel, stoer en sterk
met een gezondheidszadel.
Lief, m'n lieve Locomotief,Zo vaak bracht jij mij naar een vrouw
ik kan maar niet bevatten,
lief, m'n lieve Locomotief,
waarom liet ik je jatten?
En soms, wanneer ik op je klom,
vond jij mij te bezopen,
dan donderde je platweg om
en wist ik: ik moet lopen.
O waarom stond jij niet op slot?
Waarom moest dit gebeuren?
Hier sta ik met mijn strippenkaart
in de tram te treuren.
Maar in de stad zag ik opeens
een meisje op jou rijden,
ik rende tot ik jou en haar
de pas wist af te snijden.
Mijn damesrijwiel! Houd de dief!
Mijn rijwiel en die dame!
Toen zag ik haar ... ze was zo lief...
Nu heb ik jullie samen.
Lief, m'n lieve Locomotief,
ik kan maar niet bevatten,
lief, m'n lieve Locomotief,
waarom liet ik je jatten?
Ze vraagt: hoe laat is het?
| Ze drinkt | je glas leeg |
| Wat voor dag is het vandaag? | |
| Hoe heet je? |
Ze vraagt aan iedereen hetzelfde
het kan haar echt niet schelen
wat je terugzegt.
Ze glimlacht -
oh, ze glimlacht.
Niemand weet waar ze vandaan komt
soms is ze weken lang verdwenen
dan duikt ze plotseling weer op.
Nou is dit zo'n café
waar een vrouw alleen naartoe kan,
in andere kroegen wordt ze weggestuurd,
ze zijn daar bang dat ze
de klanten lastig valt.
Soms zit ze naast de flipperkast
dat vindt ze wel gezellig
en na een uur dan springt ze op
en grijpt je hand.
| Weet jij hoe laat het is? | |
| - Je bent | je bal kwijt - |
| Wat voor dag is het vandaag? | |
| Hoe heet je ? |
Ze haalt een lippenstift tevoorschijn
en tekent op haar wang een grote rooie mond.
Ze glimlacht. O, ze glimlacht.
We zagen haar wel binnenkomen,
maar niemand die ooit op haar
lette -
ze kwam niet terug van het toilet.
Ze lag daar al een tijd,
buiten in elkaar geslagen.
Die agent zei dat je toch wel gek moest wezen
om zo'n meisje 's avonds
los te laten lopen in de stad.
We hebben haar nooit teruggezien
misschien is het zo beter
nu het te laat is, snap ik eindelijk waarom
| Ze vr | oeg hoe laat het was |
| uit je glas zoop | |
| wat voor dag het was vandaag | |
| naar je hand greep. |
Gek dat word je
echt alleen van eenzaamheid.
Teksten op internet gezet met toestemming van Lennaert Nijgh.
De copyrights blijven onverkort geldig.
Transcripties kunnen overname-fouten bevatten. Correcties zijn welkom.
Wanda ziet jaloers de rijkbeladen schepen
koersen door het zeegat naar het verre vasteland,
ze verlangt naar macht en rijkdom,
naar goud en naar juwelen,
naar het flonkeren van zonlicht in meer dan zee en zand.
Haar zoons stuurt zij de zee op om schatten te gaan roven,
twee hangen aan de galg en God weet waar de derde is,
de vierde bleef bij haar,
zijn geest is onvolgroeid en simpel,
hij werd een schuwe jager, levend in de wildernis.
Wanda ziet na jaren haar doodgewaande zoon terug,
hij kwam niet aan de galg,
maar werd een rijk en machtig man,
hij wil een nieuwe zeeweg graven, dwars door Wanda's eiland,
zodat ze alle schatten van de wereld krijgen kan.
Wanda zegt vergeefs dat het duin niet mag doorbroken,
zij kent de helse krachten die schuilgaan in de zee
en de jager in de wildernis die ziet zijn wereld sterven,
door de greppels die ze graven
vloeit het water terug naar zee.
Wanda is vorstin van het eiland waar de mensen
zich vernederd voelen als het vasteland hun lot beslist,
de stille schuwe jager is een wildeman geworden,
zijn wereld werd verwoest, zijn bestaansrecht uitgewist.
De wildernis wijkt terug en waterdieren vluchten,
want tussen zee en land is nu het evenwicht verstoord
en Wanda's zoon is dood - een
pijl kwam uit het duister;
alleen Wanda weet: hij is door zijn eigen broer vermoord.
Wanda is vorstin en houdt de wacht over het eiland,
die nacht heeft de noordwester
rechtstreeks uit de hel gewoed
en met uitgespreide armen, of zij de zee wilde bezweren,
loopt ze als een koningin de wilde golven tegemoet.
De zee heeft niets verwoest, de zee heeft iets geschapen,
voor de zee bestaat geen grens
die tussen dood en leven ligt,
waar Wanda eens vorstin was, liggen nu de grijze wadden,
wereld tussen land en water, in vruchtbaar evenwicht.
En laag over de platen duikt een jager neer op Vlieland,
even later komt de golf van onverdragelijk geluid
en de stank van kerosine blijft hangen tot het stil is
- de roffels van zijn
boordgeschut - en aan de
horizon een wolkje zwarte rook.
Teksten op internet gezet met toestemming van Lennaert Nijgh.
De copyrights blijven onverkort geldig.
Transcripties kunnen overname-fouten bevatten. Correcties zijn welkom.
En nu lig ik hier dan naast je,
in je eigen mooie flat,
herinner jij je nog het kraakpand
en ons smalle harde bed?
Je staat op en je zet koffie
en we kijken naar elkaar,
ik zie de lijnen om je ogen
je lacht en telt mijn grijze haar.
Ik had je nummer opgeschreven,
ik zou je bellen op z'n tijd,
maar als ik later in de lift sta
ben ik dat natuurlijk kwijt.
Ik vraag me af: ben jij dezelfde,
het meisje met het blonde haar,
waar ik nu na al die tijd nog
de herinnering aan bewaar.
Net als toen ik ongelukkig
weg ging na de laatste keer,
is het zomer en de zon schijnt
en het wordt vandaag mooi weer.
Net als toen ga ik naar 't strand toe,
het verschil is alleen dit:
dat ik binnen vijf minuten
muurvast in een file zit.
Teksten op internet gezet met toestemming van Lennaert Nijgh.
De copyrights blijven onverkort geldig.
Transcripties kunnen overname-fouten bevatten. Correcties zijn welkom.
Ik kijk omhoog, er gaat een vliegtuig
in de richting van de zee,
wordt het Londen of New York en
moet ik blijven, moet ik mee?
Ik voel je handen op m'n schouders,
je vraagt: wat is er toch vandaag,
je bent zo somber en afwezig.
Ik weet geen antwoord op die vraag.
Ik maak me zorgen over alles,
is het goed wat ik hier doe?
Komen er weer andere tijden
en waar moet ik dan naartoe?
Hoog daarboven gaat een vliegtuig
in de richting van de zee,
naar L.A., wie weet naar Rio,
moet ik blijven, moet ik mee?
Ik maak me zorgen over alles
wat er hier gebeuren gaat,
mijn toekomst ligt daar in het donker,
waar me iets te wachten staat.
En nu sluit jij de gordijnen
en je zegt dat daar op straat
mijn toekomst goed ligt en je
laat me zien dat jij te wachten staat.
Hoog daarboven gaat een vliegtuig
in de richting van de zee,
wordt het Dallas, wordt het Frisco,
moet ik blijven, moet ik mee?
Hoog daarboven gaat een vliegtuig
in de richting van de zee.....
Teksten op internet gezet met toestemming van Lennaert Nijgh.
De copyrights blijven onverkort geldig.
Transcripties kunnen overname-fouten bevatten. Correcties zijn welkom.
Berlijn ken ik van mijn vader,
die vaak vertelde van zijn tijd
in Berlijn, de stad van lang geleden.
Vreemd dat ik zoveel vaders ken
die allemaal eens in Berlijn
het een en ander deden.
Ach, BerlijnBerlijn, daar was ik nooit geweest,
Dat waren de mooie jaren,
toen alles draaide om Berlijn!
Berlijn waar ze dansten
tango bij de thee
foxtrot bij het diner
en later in het danscafé.
Berlijn waar je vrienden had
Unter Den Linden zat
Berlijn dat was een mooie stad.
Er hangt boven die stad
een eigenaardig waas van roet
als was er kort tevoren brand
en hier en daar kleeft het verleden
aan de muren vast als bloed
en wil de tijd niet verder gaan
in straten die niet meer bestaan
door iedere hoop verlaten
en alle kogelgaten
ter wereld zitten in Berlijn.
Midden in de stad
staat het geraamte van een kerk
tot monument gebombardeerd
wat overblijft is mensenwerk
God heeft zijn lesje wel geleerd.
Ach, BerlijnEn op de muren schrijft een hand:
Dat waren de mooie jaren,
toen alles draaide om Berlijn!
Berlijn waar ze dansten
tango bij de thee
foxtrot bij het diner
en later in het danscafé.
Berlijn waar je vrienden had
Unter Den Linden zat
Berlijn dat was een mooie stad.
Teksten op internet gezet met toestemming van Lennaert Nijgh.
De copyrights blijven onverkort geldig.
Transcripties kunnen overname-fouten bevatten. Correcties zijn welkom.
Ben jij daarom zo lief ineens,
zoek jij beschutting hier,
je hebt niet eens een lichaam,
je bent een deel van mij,
je bent een vrouw maar ook
gedeeltelijk een dier,
ik hoor je bijna spinnen tegen mij.
Soms denk ik dat ik even
iemand zie die op jou lijkt,
je mond, je lach, je stem misschien.
Natuurlijk is dat onzin,
wanneer ik beter kijk,
ik kan dat toch niet weten,
ik heb jou nog nooit gezien.
Soms ben je bijna tastbaar,
hang je dagen om me heen,
zolang ik bezig ben,
mijn aandacht nodig heb voor iets
maar zodra ik aan je denk en
naar je kijk, ben je meteen
als een schichtig dier verdwenen in het niets.
En als ik na wil denken
kwek je wazig door me heen,
want logica dat is voor jou niets waard,
jij denkt maar aan één ding,
je wilt het doen met iedereen,
want jij bent immoreel -
waarschijnlijk heb je zelfs een staart!
Soms heb ik het gevoel
dat ik jou echt zou kunnen zien,
maar jij verwisselt zo vaak je gezicht,
ik kan jou hoogstens even
een moment weerspiegeld zien
in de vrouw die in mijn armen ligt.
Teksten op internet gezet met toestemming van Lennaert Nijgh.
De copyrights blijven onverkort geldig.
Transcripties kunnen overname-fouten bevatten. Correcties zijn welkom.
En niemand gelooft me en toch is het waar:
we hebben nog nooit iets gehad met elkaar!
Vriendin van mij, je bent altijd weer
alleen een vriendin en een beetje meer...
EN EEN BEETJE MEERIk was met een stel mensen in de stad,
VRIENDIN, VRIENDIN,
EN EEN BEETJE MEER
VRIENDIN, VRIENDIN!
Vriendin van mij, daar was je weer,
m'n lieve vriendin en een beetje meer,
ik zat onder jou en onder het bier,
maar die lekkere dame had niet zo'n plezier.
Ze riep: Hypocriet! En je had niks met haar!
Jullie zitten de hele tijd aan elkaar!
Vriendin van mij, je maakt het weer,
ze zei: ik ben nèt dat beetje meer!
EN EEN BEETJE MEERMaar jij was degene die wel iets deed,
VRIENDIN, VRIENDIN,
EN EEN BEETJE MEER
VRIENDIN, VRIENDIN!
Je deed me in bad en je deed me in bed
en de ochtend daarna heb je koffie gezet,
ik sliep in jouw armen die ene keer
en toen was je net dat beetje meer....
EN EEN BEETJE MEER
VRIENDIN, VRIENDIN,
EN EEN BEETJE MEER
VRIENDIN, VRIENDIN!
Teksten op internet gezet met toestemming van Lennaert Nijgh.
De copyrights blijven onverkort geldig.
Transcripties kunnen overname-fouten bevatten. Correcties zijn welkom.
Ik zie haar gaan in mijn herinnering,
maar wat ik toen al niet begreep was echter
dat derde been, tussen haar linker en haar rechter,
waardoor haar lopen ietwat in syncopen ging.
Maar blijkbaar was dat toen nog heel normaal,
als Oma langs kwam en haar wandelstok hanteerde
was het net of de Vierdaagse langs marcheerde,
dat getrappel van die voeten allemaal.
Het spreekt vanzelf, zij was met lopen watervlug
en telkens stond zij klaar ons de ballen te ontstelen,
die wij haar tuin inschoten bij het voetbal spelen
en die ze hield, want nimmer gaf ze er een terug.
Wij zagen in gedachten Oma Jansen als een gek
met al haar benen bezig binnenshuis te ballen,
en 't leder liet zij in de serre knallen
en joelend scholen wij bijeen voor 't hek.
En natuurlijk wilden ouders van de vraag
hoe dat nou zat met Oma Jansen, weer niks weten
en moest je plotseling je bord leeg eten
en niet zeuren kind en zeker niet vandaag.
Doch daar was Hein en die was niet goed snik!
die liep de hele dag maar met z'n ding te spelen
en placht de dames uitermate te vervelen
door ineens z'n klokkenspel
te laten kijken voor de schrik.
Het was een tegenvaller voor de rare Hein
dat Oma Jansen niet veel zag en ernstig brilde
zodat zij niet terstond geschrokken gilde,
maar in haar tas ging spitten
waar haar bril moest zijn.
Dat was een list! Zij haalde
met een zwaai het derde been
naar achteren en schoot -
en dat deed haar geen mens na,
hij zàt! Gelijk een schot van Abe Lenstra
en in de stille avond was gejuich en ook geween.
Degene die het zag, was naar het scheen
de ouwe Willem, de rug gekromd van 't piepers poten.
'Temet d'r hêwwe zulle scholvers oare kloote!'
Sprak hij en ging, weemoedig fluitend, heen.
Teksten op internet gezet met toestemming van Lennaert Nijgh.
De copyrights blijven onverkort geldig.
Transcripties kunnen overname-fouten bevatten. Correcties zijn welkom.
En ik weet dat ik jou nooit terug zal zien
nooit van mijn leven terug zal zien,
maar als geluk in werkelijkheid
voor mij niet meer bestaat,
dan zal het mijn verbeelding zijn
waarin het verder gaat.
Er kwam wind uit het oosten
en kou uit de hel
er was bijna niemand op straat,
ik vluchtte een tunnel in
en miste de trein:
voor de zoveelste keer weer te laat
o, de zoveelste keer weer te laat.
Eenzaam in de diepte
van een ondergronds station
starend in de tunnel
alleen op het perron.
Voetstappen achter me,
achter mijn rug,
ik kon nergens heen en,
ik ademde vlug
en ik draaide me om -
en alles draaide rond
ik had nooit kunnen verwachten
dat jij daar voor me stond,
nee, nooit kunnen verwachten
dat jij daar voor me stond.
- het Largo uit De Vierjaargetijden van Vivaldi -
En we waren op de wereld terug
en de sneeuw begon te vallen
de sneeuw begon te vallen.
Het sneeuwde zo geweldig datHet had de hele dag al in de lucht gehangen,
de hele grauwe trieste stad
door miljoenen witte vlinders
werd bedekt en wit gemaakt
als een onbeschreven blad;
o, als een onbeschreven blad.
Ik hoorde jou de voordeur sluiten
ik lag bewegingloos in bed,
toen stond ik op en keek naar buiten.
Het sneeuwde nu niet meer
en onder de lantaarnpaal
leek de straat een vel papier,
een onbeschreven blad.
En de voetstappen van ons samen
had de sneeuw nu uitgewist
maar jouw spoor dat van me wegging
zonder aarzeling, beslist -
zouden nu het niet meer sneeuwde
niet meer worden uitgewist
nee nooit meer uitgewist.
En ik wist dat ik je nooit meer terug zou zien,
nooit van mijn leven terug zou zien,
je nooit meer terug zou zien.
Maar wat in mijn verbeelding is
zal in werkelijkheid bestaan
en wat in werkelijkheid niet is,
als verbeelding verder gaan,
eeuwig als de sneeuw,
eeuwig als de sneeuw
eeuwig als de sneeuw,
[ AND NO FADE-OUT! ]
Teksten op internet gezet met toestemming van Lennaert Nijgh.
De copyrights blijven onverkort geldig.
Transcripties kunnen overname-fouten bevatten. Correcties zijn welkom.
En de golven springen op
als witte paarden in de branding
en rollen voor je voeten
in kristallen waaiers uit
en de golven laten alle
hun schelpen zachtjes vallen
met een rinkelend geluid.
O de zee belooft je reizen
naar de verre paradijzen
in de blauwe oceaan;
maar veel van wat de zee
belooft, blijkt even later
geschreven met zout water
en de wind veegt het weer uit.
En ergens ligt het eiland
waar de meisjes 's avonds dansen
en de snoeren witte schelpen
op hun warme bruine huid
klinken als ze dansend draaien
zachtjes om hun heupen zwaaien
met een rinkelend geluid.
Maar veel van wat de zee
belooft, blijkt even later
geschreven met zout water.
en de wind veegt het weer uit.
Teksten op internet gezet met toestemming van Lennaert Nijgh.
De copyrights blijven onverkort geldig.
Transcripties kunnen overname-fouten bevatten. Correcties zijn welkom.
Ik moet in slaap gevallen zijn
en word weer wakker met een schok:
ik blijk al veel te ver te zijn,
de trein rijdt door het onbekende
en brengt mij waar ik niet wil zijn,
gevangen tussen de rails.
Ik kom terecht op een station
er gaat al lang geen trein meer terug
vergeefs sta ik op het perron
en moet tot morgenochtend wachten,
gevangen tussen de rails.
Een trein gaat altijd ergens heen,
- waarschijnlijk gaat een
trein nooit terug -
de tijd gaat ook niet achteruit
en dag na dag gaan we voorbij
gevangen tussen de rails
gevangen tussen de rails
gevangen tussen de rails....
Teksten op internet gezet met toestemming van Lennaert Nijgh.
De copyrights blijven onverkort geldig.
Transcripties kunnen overname-fouten bevatten. Correcties zijn welkom.
Midden in de groene polder
vaart ineens een zeeschip
dat een verre reis begon,
tussen koeien tussen schapen
naar de gouden horizon,
naar de sluizen van IJmuiden
en de ondergaande zon.
En op de dijk fietst een kleine jongen
vergeefs fietst hij een eindje mee
en denkt wat alle kleine jongens denken
die een schip zien gaan naar zee.
O de zee! De zee!
Laat me gaan en neem me mee
De zee! O de zee!
Laat me gaan en neem me mee
Straks is al het groene eiland
onafzienbaar donker water
en het land verleden tijd;
de lichten van IJmuiden
doven in het oosten uit,
varen is steeds afscheid nemen
onderweg zijn voor altijd.
Kleine jongens worden groter,
dromen groeien zelden mee
maar een man wordt weer een jongen
als een schip vertrekt naar zee.
O de zee! De zee!
Laat me gaan en neem me mee
naar de zee! O, naar de zee!
Teksten op internet gezet met toestemming van Lennaert Nijgh.
De copyrights blijven onverkort geldig.
Transcripties kunnen overname-fouten bevatten. Correcties zijn welkom.
Oorlog is een film in verre landen,
of iets waar opa over zeurt
de wereld is gewapend tot de tanden
en wacht tot dat er eindelijk iets gebeurt.
Vrede wordt door niemand nieuws gevonden,
gewoon onzichtbaar, zoals vensterglas,
en niet voordat de scherven ons verwonden,
zullen wij weten dat het vrede was.
Vandaag weer niets gebeurd, ik zie de mensen
als mussen zitten op een warm terras,
onrustig en vol onvervulde wensen,
zou niemand weten dat het vrede was?
Teksten op internet gezet met toestemming van Lennaert Nijgh.
De copyrights blijven onverkort geldig.
Transcripties kunnen overname-fouten bevatten. Correcties zijn welkom.
Door nevels als het daglicht dooft
roeit vlug de veerman naar het land
een masker op zijn achterhoofd
omdat het feest is aan de overkant
waar het nieuwjaar is en januari.
Ik vraag me af met welk gezicht
kijkt hij vooruit of kijkt hij terug
zie ik zijn kop zie ik zijn rug
komt ooit de overkant in zicht
waar het nieuwjaar is en januari
Hier is geen uitstel meer tot later
wie oversteekt kan niet meer terug
en op het overloze water
ben ik voorbij de laatste brug.
Door nevels als het daglicht dooft,
roeit vlug de veerman naar het land,
een masker op zijn achterhoofd
omdat het feest is aan de overkant,
waar het nieuwjaar is en januari
waar het nieuwjaar is en januari.
Teksten op internet gezet met toestemming van Lennaert Nijgh.
De copyrights blijven onverkort geldig.
Transcripties kunnen overname-fouten bevatten. Correcties zijn welkom.
Maar die droom werd een drama
en later een trauma,
dat kwam door de klok,
een verschrikkelijk grote koekoeksklok, een joekel,
waarvan ik eigenlijk meteen een beetje schrok.
Die klok had gelopen sinds Oma en Opa hun trouwdag
en misschien was de koekoek een beetje moe,
het deurtje stond meestal al half open
en daarbinnen hoorde je alleen maar: Oeh...
Maar daarnaast zat nog een deurtje en Opa
zei dat daarachter een mannetje zat,
dat geregeld kwam, kijken of je wel zoet was
en vooral zonder dreinen je spinazie at.
O waarom grote mensen nou eenmaal niet willen
snappen dat een kind van zoiets gaat gillen,
ze zijn ziek in hun hoofd met hun rare toeren,
mannetjes bedenken die je beloeren
en stel je nou 's voor dat ie z'n klok uit komt!
O! O! Verschrikkelijk!Opeens begon binnen van alles te lopen,
O! O! Het ogenblik!
O, was ik maar dood
wie ik liefheb, die krijg ik toch nooit!
O, wat een verdriet,
Wie ik liefheb, die krijg ik toch niet.
En boven speelde Opa
dwars door alles heen viool.
Ik vluchtte huilend naar de trap
en het deurtje van de klok ging dicht
met een akelige klap.
Het kwam volgens Oma
doordat ik zo zwak van gestel was,
voor mijn zenuwen had ze weeje thee gezet,
ik hoorde nachtenlang de koekoek
met een grafstem roepen
en ik plaste onophoudelijk in bed.
En natuurlijk kon ik niemand vertellen:
In de koekoek zit een kereltje dat alles ziet,
'n soort van Sinterklaas,
want je moet voor 'm zingen,
liefst over doodgaan en verdriet.
O waarom grote mensen nou eenmaal niet willen
snappen dat een kind van zoiets gaat gillen,
wat moet een kind dat niet kan klokkijken daarmee aan?
Ze zeggen dat een klok wel eens kan slaan!
En dan zeker verwachten
dat je voor een plas je bed uitkomt!
Nu ik zoveel andere zomers gezien heb,
Kom ik terug in het huis van mijn ouders,
de klok lijkt veel kleiner dan vroeger.
Ik laat het speelwerk lopen
en door de zomeravond
hoor ik de tonen tinkelend zweven
en even worden de jaren van glas
en zie ik de lijn die loopt tussen vroeger
en nu
en wat komen gaat.
En in de stilte van de zomeravond
speelt Opa voornamelijk viool
En wat er ook gebeuren zal -
Opa is boven
en speelt voornamelijk viool.
Haarlem, februari 1981
Teksten op internet gezet met toestemming van Lennaert Nijgh.
De copyrights blijven onverkort geldig.
Transcripties kunnen overname-fouten bevatten. Correcties zijn welkom.
maar vandaag was het nog warm
een dag met zulk verliefd mooi weer
en gouden licht daalt op ons neer
aan zomers einde -
Kinderen nog laat op straat
ze willen niet naar bed
ze schreeuwen naar elkaar
dat er nooit een einde komt
nooit een einde aan de pret
aan zomers einde -
Een kinderstem blijft hangen
als een kolibri
slaperig en warm -
En alle buren zitten buiten
er heerst een vriendelijke geest,
een oude keukengod zweeft door de tuinen
ontsnapt uit de keuken van de buurtchinees.
in geur van heiligheid en babi panggan
als offer van geroosterd vlees.
Het blijft vanavond niet meer droog
en het ruikt vannacht of alles bloeit
of alles diep van binnen vurig gloeit
aan zomers einde
en gouden licht daalt neer op ons
aan zomers einde.
We hebben elkaar nodig nu
we hebben zoveel praats
we schreeuwen naar elkaar
dat er nooit een einde komt
nooit een einde aan de pret
nooit een einde
aan zomers einde.
Er hangt een spanning in de lucht
die warm is en lekker elektrisch geladen
en in de verte rommelt baan
de pauken van het onweer
ze komen er aan
en alle vogels zwijgen als bij toverslag
het einde van de zomer
van de laatste mooie dag
aan zomers einde.
Dan barst de bui en valt de regen
fantastisch ruisend als applaus
na zoveel dagen zonneschijn
aan zomers einde.
Laten we nu elkaar beminnen
met de donder in de hemel
met de regen in de aarde
want de zomer is voorbij
en het jaar begint opnieuw,
opnieuw aan zomers einde.
Teksten op internet gezet met toestemming van Lennaert Nijgh.
De copyrights blijven onverkort geldig.
Transcripties kunnen overname-fouten bevatten. Correcties zijn welkom.
|
|