De tuin der lusten
(1967)
 
bron: Tachtig teksten/1975


Tachtig teksten is uit de roulatie.


Teksten op internet gezet met toestemming van Lennaert Nijgh.
De copyrights blijven onverkort geldig.
Transcripties kunnen overname-fouten bevatten. Correcties zijn welkom.



bron: Tachtig teksten
transcriptie: Daniël

Eva

de hof van Eden (linkerpaneel)

Ik houd de wereld in mijn hand
het glazen ei vol land en wolken
ik zal de hemel gaan bevolken
ik roep de varens uit het zand.

Ik schud de apen uit mijn mouw
de spikkelpanters en de mieren
het blauw konijn, de krabbeldieren
ik strooi topaas, azuur en dauw.

Ik weet nu dat ik alles kan
ik ken de dieren aan hun vel
de vogels aan hun notenspel
en ik geef namen aan de man.

De verf die ik morste vliegt plotseling in brand
het pallet valt vlammend uit mijn hand
de aarde zwaait open
ik zie haar lopen
in mijn eigen groene gras.

Wil jij soms, wit wezen, dat ik je niet ken
en dat ik niet almachtig ben?
Je wilt me vergeten
mijn vruchten eten
en me bedriegen met je man.

Hier in je lichaam van albast
zie ik de roze vlammen branden
en wat je wilt valt in je handen
je hebt mijn wereld aangetast.

Daar sluipt de groengevlekte kat
en heeft de merel al te grazen
de leguaan gaat bellen blazen
kruipt op vijf poten over 't pad.

De vleesboom rijst het water uit
en rinkelt met z'n glazen snaren
er zit in de kristalpilaren
een uil die schuine liedjes fluit.

Hier sta ik voor zot in mijn kamerjapon
ik dacht wel dat ik alles kon
en ben ik verdwenen
dan komt op zijn tenen
de Engel met het grote mes.


Teksten op internet gezet met toestemming van Lennaert Nijgh.
De copyrights blijven onverkort geldig.
Transcripties kunnen overname-fouten bevatten. Correcties zijn welkom.



bron: Tachtig teksten
transcriptie: Daniël

De Tuin der Lusten

de tuin der lusten (middenpaneel)

De tijden veranderen sneller dan ooit
vandaag kan al gisteren wezen
wat morgen gebeuren gaat weet niemand ooit,
misschien valt het ergste te vrezen.

De koepel van bloemen, de bol van kristal
ze kunnen de liefde bewaren
de lijst om de wereld is griezelig smal
kom hier en vergeet de gevaren.

Draag de bonte druiventros
rijdend op fluwelen dieren
waait de wind je haren los
aaah . . .

Gezichten in bloemen, ze kijken je aan
kom kruip in een schelp met z'n tweeën
er vliegen nog zwaluwen uit de vulkaan
en hoog om de rose moskeeën.

Kom spring in het water en duik in de zee
verberg je in 't brons van de bomen
een vogel brengt vruchten en wijn voor ons mee
zolang we het lot nog ontkomen.

Draag de bonte druiventros
rijdend op fluwelen dieren
waait de wind je haren los
aaaah . . .

Er vliegt in de hemel een vogel voorbij
ga mee op zijn rug naar het zuiden
en wuif met een palmtak de wolken opzij
zodat je de klokken hoort luiden.

Nu plukken we samen nog bloemen in 't gras
en leven als goden in vrede
maar ginder al strooien skeletten met as
en wonen in brandende steden.

Draag de bonte druiventros
rijdend op fluwelen dieren
waait de wind je haren los
aaaaah . . .


Teksten op internet gezet met toestemming van Lennaert Nijgh.
De copyrights blijven onverkort geldig.
Transcripties kunnen overname-fouten bevatten. Correcties zijn welkom.



bron: Tachtig teksten
transcriptie: Daniël

Megaton

de hel (rechterpaneel)

Het blauw van de hemel ziet groen van de rook
de wind is heet en smaakt naar roest
ijzervijlsel kleurt de wegen
nu stinkt in de slotgracht de modder en ook
de wintertuin is rood en woest
het dorre zand knarst luid om regen.

Een stormwind opent ieder graf
en scheurt door het verleden
trekt bladzijden van de bomen af
er is te veel geleden
en in andere tijden
vergeet ik mezelf.

Met een schoorsteen zo zwart als een stenen kanon
geladen met synthetisch lood
heeft Krupp de hemel lek geschoten
en raakt de geweldige spot van de zon
die smelt en grijs wordt als de dood
en brekend wegzinkt in de goten.

Een supernova: neon licht
het gas klopt in de buizen
de zuurstofkraan gaat gillend dicht
de zee kookt in de sluizen
en in andere tijden
vergeet ik mezelf.

De hoogovens lopen over het land
met ijzermuilen rood en zwart
de intocht der isolatoren
ze steken de steden met zwavel in brand
de grote gore ketel barst
en niemand meer die het kan horen.

Breek het bos tot cellulose af
verscheur het in atomen
De zon glijdt smeltend neer in 't graf
om nooit meer om te komen
en in andere tijden
vergeet ik mezelf.


Teksten op internet gezet met toestemming van Lennaert Nijgh.
De copyrights blijven onverkort geldig.
Transcripties kunnen overname-fouten bevatten. Correcties zijn welkom.




Gegenereerd door DVEGEN 3.2 op 2004-10-09
email