- bron: http://www.haarlemsdagblad.nl
Het Interview. Ik heb het gezien. Net als die andere vier miljoen
Nederlanders. Ik zal het meteen maar eerlijk bekennen: ik vond er geen
reet aan..
Saai! Onnoemelijk saai!
Welke domme republikein had dat allemaal verzonnen? Het leek wel
of één en ander zich in de kantine van een amateurvoetbalclub te Oude
Pekela afspeelde. Of in zo'n gehuurd decor, met van die Engelse
tuinramen waarachter een geschilderd doek hangt. Met van die gezellige
tl-pijpen erboven. Het gezelschap zag er niet uit, iedere rimpel was
zichtbaar. Zo brengt men de toekomstige Koning en Zijn Gemalin toch niet
in beeld! Paultje Witteman leek zo oud als zijn opa, ik bedoel maar.
Bah!
Van de inhoud van het vraaggesprek heb ik weinig meegenomen. Dat lag aan
mijn verontwaardiging over de vormgeving van het geheel en ook aan mijn
wrakke lichamelijke toestand, moet ik bekennen. Uitgekeken heb ik het
niet, halverwege zapte ik naar een andere zender. Naar iets over oude
Egyptenaren of bijna uitgestorven beesten op Borneo. Weet ik
veel.
Toen ik 's morgens ontwaakte hoorde ik radio 1 aan mijn oor orgelen.
Jawel hoor, uit alle hoeken en gaten kwamen de republikeinen
tevoorschijn. Roepend dat de monarchie niet democratisch was.
'Meneer de presidenst, welterusten!' Woedend schakelde ik over naar
BBC Worldservice.
Soms lukt het daar ook niet: een allochtone dame begon woedend te kwaken
over vrouwenbesnijdenissen in Somalië. Zet die radio dan uit, gek! Maar
dat wil ik ook weer niet. Want dan valt de stilte. En dan hoor ik alles.
En dat is heel erg, als u begrijpt wat ik bedoel.
Uit de nalatenschap van mijn lieve ouders is mij een aantal klokken
geworden.
Waaronder een exemplaar dat ik warempel vergeten was. Een kleine
koekoeksklok. Rondom lelijk, zeg maar gerust: niet om aan te zien. Hij
koekoekt niet alleen, er staat ook nog een plastic kabouter bovenop die
met een hamer op een bel slaat. Erger kan het niet.
'Ping! Koekoek!'
Gravend in mijn geheugen kwam het me weer voor de geest. Hoe ik in 1960,
met mijn ouders op vakantie in Lugano, dat ding waarnam in de etalage
van zo'n typisch Zwitserse souvenirwinkel, vlak naast ons hotel. Ik was
toen vijftien jaar. Ik smeekte mijn ouders om dat klokje. Een
Koekoeksklok met een Kabouter die Op een Bel sloeg! Mijn vader verbood
me meteen om er nog een woord over vuil te maken. Kitsch was het, niet
te benoemen rotzooi! Hij had groot gelijk. Natuurlijk, ik diende me dood
te schamen, ik was al twee keer in de tweede klas gymnasium blijven
zitten, ik moest van school af, mijn toekomst was hoogst onzeker...
Zelfs nu heb ik er nog moeilijk mee. Tegenwoordig zijn jongeren van die
leeftijd met heel andere dingen bezig; is dit niet het bewijs dat ik van
geboorte af een sloompie ben?
Toch heb ik het oerlelijke klokje opgehangen, gewoon bij me thuis in de
gang. Tijdelijk, zei ik tegen mezelf. O ja, tijdelijk. Vergeet het
maar.
Vanuit mijn bed hoor ik de dialoog tussen de radio en de klok.
'Minister President Kok heeft zich bezorgd getoond over de uitlating van
Willem Alexander...'
'Ping! Koekoek!'
'Minister Borst gaf aan dat zij maatregelen zal nemen tegen...'
'Ping! Koekoek!'
'De AEX-index is vanmorgen weer gezakt, nadat de technische
fondsen...'
'Ping! Koekoek!'
Ineens weet ik het weer. Mijn moeder koesterde het lelijke klokje tot de
dag van haar dood op haar kamer. Toen ze twee jaar geleden stierf, heb
ik het persoonlijk stilgezet
Lennart Nijgh
dinsdag, 22-01-2002 11:42
"(c) Copyright 2001 Haarlems Dagblad." [(c) Copyright 2002 Haarlems Dagblad]
Inhoud op internet gezet met toestemming van Lennaert Nijgh.
De copyrights blijven onverkort geldig.
Transcripties kunnen overname-fouten bevatten. Correcties zijn welkom.
