| Gegenereerd door |
 |
Vlak voor het uitbreken van de Golf-oorlog in januari 1991, heb
ik die jeugdherinnering nog eens boven water gehaald in deze column.
Mijn ouders leefden toen alletwee nog en mijn moeder mompelde van tijd
tot tijd nog steeds dat het allemaal beter was voor de oorlog. Ik
plaagde haar: 'Ma, wat zeur je nou? Nu ìs het voor de oorlog, is het
weer niet goed!' Een week later vielen de bommen op Bagdad. Mijn moeder
zeurde onverdroten verder. Het was duidelijk niet háár oorlog.
Tien jaar later, inmiddels alleen, ben ik het dus die zeurt.
In deze krant kreeg ik nog net de kans om die bewuste dinsdag
11 september te vertellen hoe leuk mijn vakantie was geweest. En ik
besloot: 'De wereld is saai en schoongewassen en de toekomst zwart en
leeg, zoals het schoolbord na de grote vakantie.''
Nu, bijna anderhalve maand later, durf ik pas weer terug te denken aan
de die tocht met het goede schip. In augustus, 'voor de oorlog' dus. Ik
begin, net als iedereen, de draad weer op te pakken. Alles went,
blijkbaar. Het bezorgt me bijna een soort van schuldgevoel.
Vlieland was een droom, zoals altijd. Met de maten ondernam ik op een goddelijk mooie dag een tocht naar het Posthuis, dat zo ongeveer aan het einde ligt van de enige weg die Vlieland rijk is. De pannenkoeken waren er nog steeds even lekker. Jammer alleen dat er binnen geen zand meer op de vloer ligt. We waren met een taxi gekomen vanaf de haven. Fietsen huren zoals vroeger was er niet meer bij, in verband met het oude gebeente van de schipper. Dat vrat wel een beetje aan me. Mijn moeders stem, vlak bij mijn oor: 'Kind, rook toch niet zoveel.'
Van de weeromstuit besloot ik dat er maar eens flink gewandeld moest worden. Langs de kortste route die ik ken tussen twee zeeën, de Noordzee en de Waddenzee. Vlieland op z'n smalst, aan de rand van Bomenland. Het oudste bos van het eiland, waar Staatsbosbeheer honderd jaar geleden begon met naaldbomen planten. Exoten uit Corsica en Noord-Amerika; iets anders wilde niet groeien op het door generaties bokken en geiten kaalgevreten duin. De harsgeur en de stilte van de warme zomerdag gaven het bos onder de hoge sparren iets tijdloos. We zaten een tijd op een bankje en droomden alledrie voor ons uit. Hier kon ik weer even heel klein zijn, als vroeger. En jong, als kort geleden.
Van het plan om terug te lopen naar het Posthuis kwam niets, wegens verdwalen. En dus moesten we te voet terug naar het dorp. Een wandeling van bijna negen kilometer. In fiks tempo, de zon brandend in onze rug. Voor sportievelingen stelt dat natuurlijk niks voor, maar als je het niet gewend bent... De weg leek steeds langer te worden en de zon steeds heter. In de verte kwam het dorp tergend langzaam naderbij. De glazen bier voor ons geestesoog werden steeds groter. Af en toe spiegelde de hete lucht boven de weg als het water van een echte fata morgana.
Ineens zat er op Maat Sparks zijn buik een grote bruine vlinder. En nog een vlinder, op zijn schouder. En toen waren er tientallen vlinders, overal om ons heen: Atlanta's, trekvlinders. Met duizenden tegelijk onderweg naar het zuiden, langs de Waddeneilanden. Maar dat lazen we pas later in de krant. Ik had even het gevoel dat de wereld een kinderboek van lang geleden was.
Naast ons viel het wad langzaam droog, met al z'n driftig rondrennende vogeltjes en z'n wonderlijke oergeur. Aan de horizon schoven de zeilen van de tjalken en klippers van de chartervloot door de Vliestroom. Als grote bruine vlinders. Als de Atlanta's in de blauwe lucht boven ons hoofd.
Zo mooi was het dus, voor de oorlog. Mijn moeder had gelijk.
dinsdag, 23-10-2001 13:17
(c) Copyright 2001 Haarlems Dagblad.
Inhoud op internet gezet met toestemming van Lennaert Nijgh.
De copyrights blijven onverkort geldig.
Transcripties kunnen overname-fouten bevatten. Correcties zijn welkom.
|
|