- bron: http://www.haarlemsdagblad.nl
Zondagavond. Eén van de zeldzame keren dat ik thuis voor de buis zat met
een borrel en een zak chips, mijn huiskat Meneer aan mijn zijde. Op
Nederland 1 was een mooi programma over Kees Brusse. Met fragmenten uit
Nederlandse speelfilms waarvan ik het bestaan vergeten bleek te zijn
('Kermis in de regen') gespeeld door acteurs waar ik destijds hoog tegen
opzag. Nostalgie, gemengd met schrik: was de tijd écht zo snel
gegaan?
De harde werkelijkheid van nu maakte een wreed eind aan mijn
gemijmer. Kees Brusse ging ineens op zwart en een rode balk met letters
commandeerd me naar Nederland 2. Er vielen bommen op Afghanistan; de
oorlog was begonnen. De rest van het verhaal kent u, we hebben het
inmiddels allemaal gezien. Ik heb het volgehouden tot Bush z'n
tenenkrommende verhaal over het meisje van vier jaar oud dat haar vader
wilde offeren - het mag dan wel Kinderboekenweek zijn en zo, maar dat
ging me te ver. Ik zette het wereldnieuws op zwart, joeg Meneer van de
bank en verdween vloekend in de nacht. En het ergste moest nog komen:
die eindeloze stroom commentaren in de krant, al dat geleuter in Den
Haag, al die ter plekke uit de grond gestampte deskundigen waarmee zowel
radio- als televisieprogramma's de komende tijd te pas en te onpas
opgeluisterd gaan worden. Om de haverklap het bezorgde gezicht van
Wim Kok en het opgeheven vingertje van tuinkabouter Rosenmöller die
eigenlijk tégen is, maar niettemin braaf meeloopt. Om van al die
onsamenhangende ruzies in de kroeg nog maar te zwijgen.
Tien jaar geleden de oorlog in de Golf, om van alle eerdere crisissen en
calamiteiten nog maar te zwijgen, en nu dit weer. Toch eigenaardig,
dacht ik: maakte ik me ook zo druk, liep ik toen ook een maand lang in
de zenuwen rond? Nee. Waarom nu dan wel?
Ineens kreeg ik het bange gevoel dat ik het wist.
Toen had ik mijn ouders nog. Nu sta ik er alleen voor.
Kom nou! Wat een onzin! Toen CNN voor het eerst op de Nederlandse tv was
en we op die avond in januari 1991 die groene beelden zagen uit Bagdad,
toen was ik ook al lang volwassen en stond ik op eigen benen! Het deed
me niks, die oorlog in de verte. Ik schreef er grappig bedoelde stukjes
over in deze krant, en verder ik zat achter de vrouwen aan en probeerde
mijn laatste echtscheiding te verwerken.
Ik verdom het langer, dacht ik. Ik doe niet meer mee; ik kan er niet
meer tegen. M'n rug op met die zogenaamde oorlog tegen het terrorisme.
Treurig ging ik de stad in en zocht mijn heil in het café.
En daar kwam ik Maat Kees tegen, die een duikbedrijf heeft te
IJmuiden.
'Kees, het is allemaal niks,' begon ik. Kees greep mijn arm en boog zich
voorover.
'Stil!' zei Kees. 'Hij hangt eronder!'
Hij liet zijn stem dalen, alsof hij me een geheim moest vertellen.
'Ze varen!'
Ik begreep hem meteen. Mijn humeur klaarde op. Ondanks al dat
wereldschokkende nieuws van de laatste maand is het gewoon doorgegaan,
de berging van de Koersk. En het is ze gelukt, de jongens van Mammoet en
Smit International. De romp van de Russische kernonderzeeër die verleden
jaar zo dramatisch ten onder ging is onderweg naar de thuishaven,
hangend aan die zesentwintig stalen kabels onder de Giant 4. Hoezo,
Nederland een klein landje dat niks voorstelt en dat niks gevraagd
wordt? De grootmachten dezer wereld mogen dan wel met bommen gooien, als
het mis gaat met hun wapentuig hoor je ze ineens niet meer.
'Hollands glorie!' zei Kees. 'Dat moet je boven je stukje zetten!'
Bij deze, dus.
dinsdag, 09-10-2001 13:21
Inhoud op internet gezet met toestemming van Lennaert Nijgh.
De copyrights blijven onverkort geldig.
Transcripties kunnen overname-fouten bevatten. Correcties zijn welkom.
