- bron: http://www.haarlemsdagblad.nl
'Jij gaat maandag in de Waag optreden!'
Die verrassende mededeling kreeg ik afgelopen week een paar maal van
diverse kanten te horen. Verbazingwekkend. Ik wist van niets.
'Jawel, samen met Cobi Schreijer en Boudewijn de Groot!'
'O,' zei ik verbluft.
Het was me duidelijk geworden dat er weer iets stond te gebeuren
in het 'parallelogramvormige voormalig nutsgebouwtje' - zoals ik de Waag
ooit omschreef. In een column van 9 juni 1987. Dat is ook alweer
veertien jaar terug, bedacht ik moedeloos. Ja, natuurlijk is het waar
dat Boudewijn de Groot daar zijn debuut heeft gemaakt in het najaar van
1964. Twee jaar nadat Cobi, tijdens de Frans Hals-tentoonstelling, de
Waagtaveerne was begonnen met kaas, wijn, kaarslicht en volksliedjes.
Maar Stefan, de jonge horeca-ondernemer die nu de Waag heropend heeft,
moest toen nog geboren worden.
'Ik wil niet!' riep ik dus. Het heeft immers geen zin, de locatie mag
dan een rijksmonument zijn en al vierhonderd jaar lang oud, de tijd gaat
onbarmhartig voorwaarts en het verleden, hoe mooi ook, komt nooit
terug.
De meeste van mijn ex-vrouwen en vriendinnen heb ik in de Waag ontmoet
en dat geldt niet alleen voor mij; er moeten zelfs mensen rondlopen die
bij wijze van spreken in de Waag verwekt zijn. Allemaal heel mooi en
aardig en romantisch. Maar voorbij is voorbij.
Natuurlijk kon ik er niet onderuit; ik spartelde alleen maar even
tegen.
De Waag is niet zomaar een oud monument. Het spookt er, zoals allen die
er iets hebben getracht te betekenen, gemerkt hebben. Volgens mij is het
de geest van Willem Opperdoes, die meer dan honderd jaar oud werd en
wiens portret in het bezit is van Teylers Museum. Geboren in 1674, aan
boord van een Nederlands marineschip voor Egmond aan Zee in de lucht
gevlogen tijdens een gevecht met de Franse vloot in 1688. Opperdoes
overleefde het allemaal en was van 1724 tot zijn dood in 1775
waagmeester. Belastingambtenaar, dus. Zo iemand gaat een gebouw niet in
de koude kleren zitten, neem dat van mij aan.
Arme Stefan: tijdens de opening traden alle artikelen van Murphy's Law
in werking. De gemeente Haarlem, in de gedaante van één van haar
onderaannemers, is zoals bekend woest aan het graven in de Damstraat,
zodat de waterleiding sneuvelde en de Waag tot drie kwartier voor de
opening verstoken bleef van water. Terwijl Cobi Schreijer trachtte uit
te leggen dat ze op den duur met de Waag gestopt was vanwege het
toenemende verkeerslawaai, stond er buiten een grote gele dragline te
bonken. Toch wist Cobi heel even de sfeer van vroeger terug te
roepen - zoals alleen zij dat kan.
Maar de muren van de Waag wijken niet, alle inwendige verbouwingen spijt
en toen iedereen, 'tout Haarlem', naar binnen wilde, was ik eens te meer
blij met mijn schippersschoenen met stalen neuzen. Nadat allerlei mensen
van een jongere en meer uit de kluiten gewassen generatie op me waren
gaan staan, ontsnapte ik ten slotte door de deur aan de Damstraat.
Buiten was het inmiddels enorm gaan waaien. Ik kwam net op tijd om te
zien hoe de mooie glazen schotten van Stefan zijn terras in
gruzelementen gingen. Het gerinkel overstemde het geluid van de stad
tijdens het spitsuur nauwelijks. Dat is het verschil tussen 1962 en
2001: toen was het stil. En wij, schuchtere jongetjes en meisjes,
luisterden ademloos en soms stiekem hand in hand, naar Cobi, naar Joan
Baez, naar Simon en Garfunkel en al die anderen en er ging een wereld
voor ons open.
Stefan, ik wens je uit de grond van mijn hart het allerbeste. Jouw Waag
lijkt niet op de onze. Maar trek het je niet aan. Denk maar zo: scherven
brengen geluk.
dinsdag, 02-10-2001 13:14
(c) Copyright 2001 Haarlems Dagblad.
Inhoud op internet gezet met toestemming van Lennaert Nijgh.
De copyrights blijven onverkort geldig.
Transcripties kunnen overname-fouten bevatten. Correcties zijn welkom.
