| Gegenereerd door |
 |
Lieve mensen!
't Is alweer vier jaar geleden dat ik zelf het woord tot u heb gericht, in plaats van mijn zogeheten 'baas', de Heer Nijgh. Maar geloof mij, ik niet anders. Het gaat met mijn brildragende huisgenoot namelijk de verkeerde kant uit. Ik weet, want wij katten voelen dat van nature aan, dat hij in het afgelopen jaar 't één en ander te verduren heeft gehad. Daar heb ik alle begrip voor. Maar deze schrijver, of dichter, of hoe men dat dan ook noemt, die mij steevast als 'reusachtige huiskat' op pleegt te voeren - wat overigens overdreven is, ik ben gewoon een zwartwitte Hollandse boerenkat, alleen wat stevig van bouw - dreigt net als vier jaar geleden de fout in te gaan.
Hij wil te veel ineens! Hij zal en moet opnieuw liedjes schrijven voor die inmiddels geheel grijs geworden zanger, die hier vroeger in huis gewoond heeft en die een hekel had aan katten. Ach lieve help, u zou het eens moeten meemaken! Ik wordt er naar van, hij loopt maar heen en weer en zucht en steunt en jammert als een poes die jongen moet krijgen. En mijn bak wordt ondertussen niet verschoond en wat dies meer zij.
Tot overmaat van ramp schijnt mijn baas ook nog een soort van boot te hebben en in brede kringen bestaat het misverstand dat ik daar samen met hem op zou wonen. Ik moet er niet aan denken!
Voor zover ik het begrijp ligt dat vaartuig momenteel ergens ter reparatie en hedenmiddag kreeg mijn baas de mededeling 'dat er bij het bikken nogal wat gaten in de huid waren gevallen', zulks 'aan bakboord, maar vooral aan stuurboord'. Wat dat allemaal betekent weet ik niet. Ik stel me een schip voor als een grote vis van ijzer. Maar in dit geval een niet erg verse. Het baasje raakte zo in de war van die berichten dat hij tegen de meneer van de scheepswerf allerlei ruwe dingen begon te roepen door de telefoon. Dat hij 'weliswaar drie keer getrouwd was geweest, maar nog steeds hetzelfde goede schip had'. En 'dat die rijke ballen met hun nagemaakte jachten' hem dat niet na konden doen. Dat 'je je eigen moeder toch ook niet laat slopen en dat ze d'r maar een lapje op moesten zetten'. En meer van dergelijke romantisch-nautische larie. 't Was heel gênant allemaal, om van de quasi-ruwe taal nog maar te zwijgen.
Toen wist ik genoeg. De laatste weken zie ik baasje steeds vaker 's middags op zijn brommer vertrekken, teneinde in de vroege morgen door de chauffeur van een huurauto tehuis bezorgd te worden. Lieve mensen, geloof me: ik ben een oudere, maar nog geheel in het volle leven staande huiskat, ik zit niet zomaar wat te mauwen. Ik deel nu al zes jaren lang lief, leed, bed en huis met mijn baas. Ik wil hem nog lang niet kwijt en derhalve grijp ik nu in. Dus: het baasje stopt met deze column tot september. U zult het even zonder moeten doen.
Mag ik u allemaal met klem verzoeken om goed voor uw poezen en katten te zorgen tijdens uw vakantie? En tevens maak ik hierbij van de gelegenheid gebruik om de hartelijke groeten te doen aan Tutu, aan Rooie Kees, aan Nutsy, aan Veertje, Helder en Streepje, aan Cleo en Jip, aan Mevrouw van der Pigge en uiteraard aan Mejuffrouw Saartje. Mede namens mijn baasje: prettige vakantie en tot ziens!
w.g. Meneer,
Huiskat van Lennaert Nijgh
columnist en tekstschrijver
"(c) 2000 Haarlems Dagblad" [(c) 2001 Haarlems Dagblad]
Inhoud op internet gezet met toestemming van Lennaert Nijgh.
De copyrights blijven onverkort geldig.
Transcripties kunnen overname-fouten bevatten. Correcties zijn welkom.
|
|