- bron: http://www.haarlemsdagblad.nl
Mensen, goed nieuws! Eindelijk een blijde tijding! Eindelijk echt
lenteweer! En bovendien: gisteren was de geweldige huiskat Meneer jarig!
Hetgeen uitbundig is gevierd. Dat mag ook wel: tenslotte hebben de
meeste katten geen duidelijke verjaardag. Ik weet dat een aantal lezers
zich nu walgend afwendt: 'O nee, het gaat alweer over z'n kat, hij weet
niks beters.'
Ook goed, wat mij betreft. Sodemieter maar lekker op naar de volgende
pagina. Nu even onder ons: Meneertje is gisteren dus dertien jaar
geworden. Qua leeftijd zijn hij en ik eigenlijk even oud. Althans, zo
onderga ik het.
En wat heeft Meneer dan wel gehad voor z'n verjaardag? Omdat de
hoogtijdag hemzelf natuurlijk geen moer kan schelen - hij is goed
beschouwd eigenlijk altijd jarig - lijkt dat een loze vraag. Behalve dan
dit jaar.
Want sinds kort ligt het Perzische tapijt dat mijn ouders in 1956
aanschaften, in mijn eigen huis. En of het nu een Baluchistan of een
Besjir of een Boechara is, moet u mij niet vragen, daar heb ik geen
verstand van. Feit is dat het prachtige donkerrode kleed met die
intrigerende blauwe motiefjes daar in al z'n glorie in mijn kamer ligt,
als was het nieuw. Na al die jaren, na generaties katten en honden, na
alle tienerfeestjes met bijbehorende kotspartijen. Onaangetast, als was
het nieuw.
Dat deel van mijn erfenis is dus Meneer z'n verjaardagscadeautje. En hij
er echt helemaal gelukkig mee. Hij rolt van puur plezier heen en weer in
zijn rokkostuum, hij zwaait met zijn witte handschoentjes naar me. Als
ik niet beter zou weten, zou ik zeggen: hij lacht.
Afgelopen vrijdag liet ik hem de voorpagina van deze krant zien, hetgeen
natuurlijk tevergeefs is. Daar prijkte een foto van een andere kat, van
de poes van Drogisterij A.J. van der Pigge. Kortom, van Mevrouw, die in
de etalage van de winkel in de Gierstraat lag, in haar eigen kleine
strandstoeltje en de lezer olijk aankeek. Het bijbehorende artikel vond
ik om het voorzichtig uit te drukken, in journalistiek opzicht niet
helemaal deugen. Maar goed, dat soort vuile was gaat u als lezer niet
aan. Nou ja, nu ik er toch over begonnen ben: kijk, dat de
Rijksvoorlichtingsdienst (RVD) de firma Van der Pigge op hoge toon zou
hebben verboden om reclame te maken voor 'Pigge Bruin' middels een oude
foto van Prins Bernhard en twee van zijn dochters - moeten we dat
geloven? In werkelijkheid heeft Collega Kees van deze krant zélf de RVD
gebeld met dat verhaal, en de RVD reageert altijd als de eerste de beste
imam: 'Het Kan niet Zo Zijn Dat De Leden Van Het Koninklijk Huis Als
Reclamemateriaal...' Enz., enz.
Voor mijn geestesoog zie ik ineens collega Kees, zijn heerlijk
jongenslichaam helemaal ingesmeerd met Pigge Bruin, ten prooi vallen aan
grote woede omdat hij niet binnen drie uur de op het etiket beloofde
bronzen teint heeft verkregen. Kom Kees. Blijven lachen, hoor!
Maar de foto van Mevrouw heeft alles goed gemaakt; alhoewel Mevrouw,
zelf van nature Cypers zijnde met een rood neusje, natuurlijk geen
enkel baat zou hebben bij Pigge Bruin.
Evenmin als de jarige van gisteren. Hij ligt nu naast me en likt aan
zijn ene witte handschoentje, teneinde zijn enorme hoofd te wassen. Dag
Meneertje!
Hij zwaait terug. Dag Baasje!
Applaus, denk ik. Voor de nameloze vrouwen en meisjes, die ooit, ergens
in de bergen tussen Pakistan en Afghanistan, dat prachtige tapijt hebben
geknoopt. In een kleur die eeuwig is en niets met vluchtig bruin worden
van doen heeft.
"(c) 2000 Haarlems Dagblad" [(c) 2001 Haarlems Dagblad]
Inhoud op internet gezet met toestemming van Lennaert Nijgh.
De copyrights blijven onverkort geldig.
Transcripties kunnen overname-fouten bevatten. Correcties zijn welkom.
