- bron: http://www.haarlemsdagblad.nl
Er was eens, lang, lang geleden... laat ik zeggen ongeveer in 1949, eens een
klein jongetje. Diens ouders trachten hem, ongetwijfeld met de beste bedoelingen,
te bewegen tot het nuttigen van spinazie, of andijvie of iets dergelijks, in
elk geval van iets voedzaams. Dreigementen worden afgewisseld met soebatten,
maar niets hielp. Het ventje bleef kokhalzen en weigerde die groene snottige
drab te eten. Waarop het finale argument volgde: 'Pas op! Als je je bordje niet
leeg eet, mag je later nooit bij de koningin op visite!' Alsof je je daar iets
bij kunt voorstellen op vierjarige leeftijd. Wat nou koningin, ik lustte die
vieze groente niet en daarmee uit! Dat jongetje was ik, dus. Er volgde een pauze.
Van 52 jaren lang.
Vervolgens: verleden week. Samen met vriendin N. zat ik hopeloos verstrikt in
de binnenstad van Den Haag. Waar we misschien ooit wel eens geweest waren als
kind, maar nu, met de auto van N., geen raad wisten. En we dienden wel precies
om acht uur aanwezig te zijn te zijn. Op Paleis Noordeinde. Uitgenodigd door
Hare Majesteit en Zijne Koninklijke Hoogheid persoonlijk! We waren op van de
zenuwen en ten slotte stopte er ook nog een levensgrote motoragent naast ons,
die vriendin N. bars toevoegde dat ze linksaf was gegaan waar dat absoluut niet
mocht. We zwaaiden met de Koninklijke Uitnodiging. Dat hielp.
Eenmaal door het goede hek gereden, was niets meer een probleem. De met veel
sterren, strepen en fluitkoorden versierde Overste van de Koninklijke Marechaussee:
'Mevrouw, zet u hem daar maar neer. En laat u het frontje van de radio maar
zitten hoor, het is hier een nette buurt.'
De rest heeft u zaterdagavond op de televisie kunnen zien: Liesbeth List, Boudewijn
de Groot, Herman van Veen en Jasperina de Jong, met Joop Stokkermans aan de
vleugel. Het Koninginnedagconcert.
Was het leuk, daar in de balzaal van het paleis? Jazeker, het was leuk! Behalve
de leden van het Koninklijk Huis waren er allemaal collega's van vroeger, op
het feestje na afloop. Het had wel iets van een reünie. Zo vaak zie je elkaar
ten slotte niet in dit rare vak. Zelfs Conny Stuart was er, 88 jaren oud en
nog steeds zeer indrukwekkend. Deftig zittend onder een enorm schilderij van
een of andere negentiende-eeuwse kroonprins, die onder dramatische en duistere
omstandigheden het leven liet. Het paste bij haar - vraag me niet waarom.
En, zoals ik uit journalistieke bronnen had vernomen: er worden op Paleis Noordeinde
inderdaad de lekkerste bitterballen van Nederland geserveerd. Bovendien mocht
je, dit in tegenstelling tot de Gravenzaal in het Haarlemse stadhuis, overal
roken. Ondanks alle oude schilderijen die er hangen. Ten paleize maakt Hare
Majesteit de dienst uit en niet Els Borst, zoveel is duidelijk.
Vriendin N. stal voorgoed mijn hart, voor zover ze dat niet allang gedaan had,
door bij het afscheid tegen Beatrix te zeggen: 'Dank U wel voor de gezellige
avond!'
Wanneer heb ik die tekst voor het laatst gehoord? Toen ik een jaar of vijftien
was, geloof ik. Of zoiets. En ik lust nog altijd geen groente.
Onwillekeurig dacht ik: 'Wat leuk om morgen aan mijn ouders te vertellen! Nooit
mijn bordje opgegeten en toch bij de koningin op visite...'
Maar dat kan dus niet meer.
Daar moet ik nog aan wennen, aan die leegte. Het overkomt me tegenwoordig steeds
vaker. Dat ik ineens in het niets praat.
Ik denk niet dat het ooit over zal gaan.
LENNAERT NIJGH
collumnist en tekstschrijver
"(c) 2000 Haarlems Dagblad" [(c) 2001 Haarlems Dagblad]
Inhoud op internet gezet met toestemming van Lennaert Nijgh.
De copyrights blijven onverkort geldig.
Transcripties kunnen overname-fouten bevatten. Correcties zijn welkom.
