- bron: http://www.haarlemsdagblad.nl
En het begon allemaal zo lief en vriendelijk. Een dame aan de telefoon.
Of ik deel wilde uitmaken van het Comité van Aanbeveling, inzake het
behoud van Haarlems Cultureel Erfgoed. Want het depot van het Frans
Halsmuseum was in meer dan schandalige staat, enz., enz. Maar natuurlijk
wilde ik dat! Twee dagen later kreeg ik al door dat ik er blijkbaar weer
eens ingestonken was.
'Waarom leen jij je daarvoor? Allemaal politieke spelletjes, alleen maar
omdat de SP zo nodig hogerop moet, het is gewoon de schuld van Snoep! En
trouwens, Jan Haverkort is ook witheet!' Maar dat kan me allemaal geen
reet schelen. Kunst is kunst en daar moet je zuinig op zijn, punt
uit.
Dus steun ik het actiecomité 'Verjaag de Rot! Frans Hals gaat
kapot!'
Want wat is er aan de hand? Schimmels, rot, vocht, ongedierte, grillige
temperatuur, brandgevaar. Onvervangbare zestiende-eeuwse tot en met
moderne kunst, die verloedert. Open asbestplekken en vloeren en muren.
Smalle gangen, gevaarlijke trappen en laddertjes. Verzorging die wordt
belemmerd door ruimtegebrek.
Het leek me voldoende om verleden week vrijdag gehoor te geven aan de
uitnodiging deel te nemen aan de rondleiding over de zolders van het
Frans Halsmuseum. Ik heb er geen spijt van gehad. Het zag er allemaal
heel anders uit dan ik me had voorgesteld. Dat SP-Tweede Kamerlid
Harry van Bommel meer oogde als een strakke beursjongen in een gestreept
pak zonder stropdas dan als een gestaald kaderlid, dat verbaasde me
niet. Ook niet dat nieuw begonnen museumdirecteur Karel Schampers zijn
hoofd stiet aan een balk en ook niet half zo goed de weg wist in de
onvoorstelbare chaos, die het depot van ons belangrijkste museum moet
verbeelden als de feitelijke beheerder van die schatkamer,
Fred Hoogland. Evenmin was het een verrassing dat Henk Vijn juichend
rondliep, of er iets te vieren viel. Of er nou een molen afbrandt, of
dat er eentje weer gaat draaien, dat maakt hem niet uit: Oud Haarlem,
voorwaarts!
Wat allemaal niet wegneemt, dat het natuurlijk een schandalige toestand
is. Zowel vijftiende-eeuws als verleden jaar door de gemeente aangekocht
werk van eigentijdse kunstenaars ligt daar een beetje te beschimmelen.
Als er, wat God verhoede, ooit brand uitbreekt op die zolders, dan
hebben we een artistiek Volendam van de eerste orde.
Met z'n allen wrongen we ons door allerlei smalle gangetjes en trapjes.
Karel Schampers voerde een levendige discussie met de aanwezige
journalisten. Ik hoorde voortdurend bedragen van ettelijke miljoenen
noemen en herhaaldelijk het zinnetje 'Dat is natuurlijk onhaalbaar!' en
verloor, net als vroeger op school, mijn aandacht. Eigenlijk deug ik
niet als lid van dit soort actiegroepen. Ik ben nu eenmaal te
romantisch.
Ik droomde weg en waande me bij Oma en Opa op zolder. Ik herkende
allerlei dingen, die wegens plaatsgebrek lukraak door elkaar gesmeten
leken te zijn. Zoals de 'Uurwijzer des Doods', bijvoorbeeld. Een klok
met huilende engeltjes en schedels, die voeger in het stadhuis hing en
de tijd van de op handen zijnde executie aangaf. Nu ingepakt in
belletjes-plastic, liggend op een plank in een hok vol historische
waanzin. Ernaast stond een houten mannetje met een tabaksbaal naast
zich. Daarboven een onduidelijk houten schaap, dat op z'n rug lag. Aan
de muur herkende ik het ding dat ooit, toen ik nog jong was, bij
Cobi Schreijer in de Waag hing en iets te maken had met de
rederijkerskamer 'In Liefde Bloeiende'.
Op de klokkenzolder, waar het uurwerk van het torentje onverstoorbaar
voorttikte, keek ik gewoon tegen de dakpannen aan. Nog door asbest, nog
door betimmering gehinderd, floot de wind naar binnen. Het was binnen
kouder dan buiten. Hier was de afdeling modern ceramiek - niet iets dat
je bij temperaturen onder nul moet bewaren. Ik hoorde Karel Schampers
uitleggen hoeveel miljoen het wel zou kosten om althans al dat enge
asbest weg te halen. En hoeveel meer om een écht depot te
bouwen.
Waarom komen ze er nu pas achter, dacht ik. En droomde terug naar mijn
vroege jeugd, toen ik op een dergelijke zolder onder de kale pannen mijn
eerste liefde beminde. Als het buiten sneeuwde, sneeuwde het binnen ook.
Dus moesten we wel de hele nacht blijven vrijen, want anders vroren we
dood.
Maar jonge liefde is iets anders dan oude kunst - dus om terug te keren
tot de werkelijkheid: steun de actie Verjaag de Rot! Frans Hals gaat
kapot!
p/a Beveland 69, 2036 GP Haarlem;
e mail: Elbers@open.net.
Waarvan akte.
"(c) 2000 Haarlems Dagblad" [(c) 2001 Haarlems Dagblad]
Inhoud op internet gezet met toestemming van Lennaert Nijgh.
De copyrights blijven onverkort geldig.
Transcripties kunnen overname-fouten bevatten. Correcties zijn welkom.
