- transcriptie: Wim
Waar is het theater van vroeger,
met z'n pluche en z'n franje, champagne voor twee?
Met z'n harlekijns en balletten,
met z'n dames en drama's en variété?
Met z'n helden en vedetten,
met z'n klatergouden show?
Met z'n minnaars, z'n slanke soubrette
en z'n tragische witte Pierrot?
De jonge held, met fiere blonde knevel,
sterft op de planken met z'n bordpapieren zwaard
en spreekt in verzen zelfs tot aan het bittere einde
en de schurk fluistert terzijde in zijn aangeplakte baard.
De hoge heren in de dure loges
zijn verliefd op de actrice tot en met.
En daarboven joelt het volk, dat op de richel
voor een stuiver alle plaatsen tot de laatste heeft bezet.
Waar is het theater van vroeger...
Maar achter 't doek is 't altijd koppen tellen,
komedianten vrezen steeds een lege zaal,
want lege zalen dat betekent lege beurzen
geen bezoekers en geen centen, geen applaus, geen
avondmaal.
Maar al zijn ze van 't publiek afhankelijk,
ze bespotten dat publiek maar al te graag.
En geen censuur weerhoudt een harlekijnstirade
als geëngageerd theater voortkomt uit een lege maag.
Waar is het theater van vroeger...
Is alles uit, en is 't doek voor't laatst gevallen,
dan wacht het betere publiek een duur souper.
En de toneelgroep ruziet in een kil theater,
de soubrette van 't gezelschap is weer met zo'n rijkaard
mee.
De harlekijn heeft zich weer fiks bedronken,
de karakterspeler maakt alweer een rel.
En met veek krakeel verdelen ze de centen
en verdwijnen in de schemer van een armelijk hotel
Waar is het theater van vroeger...
Teksten op internet gezet met toestemming van Lennaert Nijgh.
De copyrights blijven onverkort geldig.
Transcripties kunnen overname-fouten bevatten. Correcties zijn welkom.
