Varen is steeds afscheid nemen
onderweg zijn voor altijd.
(Uit: De Zee, De Zee)
[Lennaert:] "Dat is een uitdrukking die in de zeewereld
staande is, hoor. Maar daar formuleren ze het in de regel anders.
Daar is het zo ongeveer hun antwoord op het gejengel van vrouwen.
De zee is een eeuwigdurende escape, een escape waar geen einde aan
komt. Je hebt niet zo veel Nederlandse zeevarenden meer, maar ik
heb ze nog wel gekend. Laatst nog die kapitein die vanuit het
niets opdook op de Mooie Nel, dat was er zo een. Zo'n type dat
op zee vaart met het doel een haven, het land te bereiken.
Maar o wee, eenmaal daar aangekomen... Snap je? Good men and
good ships, rotten harbours. Om maar te zwijgen van thuis, bij
een vrouw zitten koekeloeren... Die zeejongens moeten d'r uit!
Dat levert natuurlijk een eeuwig ping-pongspel tussen de zee
en het land op."
"Vroeger heb ik vaak van die gasten gehoord over Het Beruchte
Moment. Het tijdstip waarop ze besloten definitief aan wal te
blijven. Als ze er zelf geen zin meer in hadden, en ook wel omdat
op een gegeven moment de Nederlandse Zeemansvrouw uitstierf. Dan
zeiden ze thuis dat ze toch nog één reisje wilden
doen. Die kwamen nooit terug. Snap je? Dat was dat ene reisje
dat fataal was. In mijn tekst is het maar een gewoon filosofietje,
maar ik weet niet of je het prachtige gedicht van Jan van Nijlen
kent? Over hetzelfde onderwerp, maar dan van de hand van een
volwassen man."