[Boudewijn, over de uitvoering op
Als de rook is verdwenen...]
'Ik had dit nummer toevallig net ontdekt in de oude teksten van
Lennaert en er ook muziek op gemaakt, toen het verzoek om een bonustrack
kwam. Dus toen dacht ik: een wonderkind van 50, da's natuurlijk heel
toepasselijk. Dat kan geen toeval zijn. Dus is het dat geworden. Verder
heeft het niks met mij te maken; het gaat over een schrijver uit de jaren
dertig. Hoe het voelt om 50 te zijn? Dat voelt niet. Nee. Ik heb nooit
iets gevoeld bij welke leeftijd dan ook. (lacht) Ja, toen ik 14
was, omdat ik naar films van boven de 14 mocht. Nee, ze hebben een leuke
surprise party gegeven en daar voelde ik me jarig, niet 50. En zo'n plaat
zie ik meer vanwege mijn dertigjarig jubileum dan vanwege het feit dat
ik 50 ben. Dus ook dáár kan ik het niet aan ophangen, het
50 jaar-gevoel.'
Boudewijn: "Met Een Wonderkind Van Vijftig en ook
De Drie Mandarijnen had ik nooit veel,
maar toen ik twee jaar terug met deze plaatproductie aan de slag ging en
bladerde door oude gedichten van Lennaert, zei me dat verhaal van de
onbegrepen dichter opeens wel alles. Avond
schreven we indertijd voor Rob de Nijs, maar was opgedragen aan Anja,
Lennaerts toenmalige vrouw, nu de
mijne."
Nijgh, inmiddels voor de zoveelste keer teruggekeerd van het
toilet, bromt vervaarlijk: "Onze relatie kent veel dubbele bodems."
De plaat [Een nieuwe herfst] was
eigenlijk bedoeld voor zijn 50ste verjaardag en dertigjarig jubileum
als artiest. Het maken duurde echter wat langer dan De Groot gedacht
had. Vier jaar geleden al vroeg hij Nijgh nieuwe teksten te leveren.
Maar Nijgh zit inmiddels in de journalistiek en was zijn routine als
tekstschrijver grotendeels kwijtgeraakt.
De Groot: "Het duurde en duurde. Ik ben toen in oude teksten van
hem gaan rommelen en daaruit heb ik Een wonderkind van vijftig en
Drie mandarijnen opgediept. Ook ben
ik teksten aan anderen gaan vragen."
Plots kwam Nijgh toch nog met een stapeltje teksten. De Groot was
er blij mee. Hij zegt dat hij zich thuisvoelt bij de teksten van
Nijgh. "Ze maken een bepaald gevoel bij me los. Ik heb ook heel bewust
gezocht naar het geluid en de sfeer van vroeger."
Dit jaar verscheen er voor het eerst sinds
Maalstroom (1984) weer een album.
Een Nieuwe Herfst werd recent
gevolgd door een fraai uitgegeven boekwerk met 4 cd's:
Wonderkind aan het strand,
met een bloemlezing uit zijn repertoire, van zijn eerste single
Strand (1965) tot en met Een wonderkind
van vijftig van zijn laatste plaat. 'Een toevallige samenloop van
omstandigheden', zegt Boudewijn de Groot over de plotselinge drukte.
In 1994 werd De Groot vijftig. Bovendien zat hij dat jaar precies
dertig jaar in het vak. En hij kreeg een cadeau:
Als De Rook Is Verdwenen,
een CD eerbetoon waarop Nederlandse en Belgische bands zijn nummers
spelen. Zeer vereerd was hij. Zo zeer zelfs dat hij zelf een mystery
track zong: Een Wonderkind Van Vijftig. Maar eigenlijk had hij
zichzelf een ander cadeau toebedacht: een nieuw album van zichzelf en
daaraan vast een tournee met een groot orkest. Alleen, dat zou veel te
veel geld gaan kosten. Bovendien zat Lennaert Nijgh nog op meer
inspiratie te wachten, wat betekende dat er niet genoeg teksten
voorhanden waren. De plannen verdwenen in de koelkast. Tot nu. Bijna
twaalf jaar na Maalstroom
verschijnt Een Nieuwe Herfst,
met veertien nummers, waaronder, jawel, Een Wonderkind Van Vijftig.
"Nee, dat nummer gaat niet over mij, het is een tekst van Lennaert
over een schrijver uit de jaren dertig. De enige overeenkomst tussen
die schrijver en mij is dat we allebei twintig zijn geweest en op een
gegeven moment op ons vijftigste zijn beland. Maar verder: die schrijver
heeft geen succes, hij pleegt zelfmoord. En ik niet. Van Lennaert is ook
het nummer Avond. Dat schreef hij ooit
voor z'n toenmalige vrouw. Grappig: nu zing ik het met dezelfde
bezieling voor míjn vrouw, want dat is toevallig een en dezelfde:
Anja. Lennaerts ex-vrouw."
Een van de liedjes op zijn
laatste cd heet Een wonderkind
van 50 over een kunstenaar die zich zijn hele leven miskend voelt.
Het is hem al vaak gevraagd de laatste maanden, maar dat
wonderkind is niet Boudewijn de Groot of Lennaert Nijgh.
Hoewel? Maar van de kunst alleen kan niemand leven, dus het
werd een baantje bij een grote krant. En wat-ie verder in ziin
leven heeft geschreven, hield met zijn idealen geen verband.
Herkennen we daar niet Lennaert Nijgh in? En hoe groot is het
Boudewijn de Groot-gehalte in: Ach, hij deed nog wel een keertje
een vertaling of zoiets, waar geen eer mee kon behaald? De
Groot: "Als er één liedje in het repertoire
is dat én op mij én op Lennaert betrekking heeft,
dan is het 'Er komen andere tijden'.
Ik kan niet lange tijd hetzelfde doen. Daarom ben ik ook al een
paar keer gestopt met muziek, heb ik al verschillende relaties
achter de rug en ben ik mijn leven ongeveer dertig keer verhuisd.
Aan deze theatertournee
ligt geen drijfveer ten grondslag. Het past bij de golfbewegingen
in mijn carrière. Over een paar jaar doe ik misschien weer
iets heel anders. Al hoop ik privé nu toch eindelijk de rust
te hebben gevonden."
[Bespreking van Nieuwe Herfst Tournee: Gent (B)]
Bij het aankondigen van Een wonderkind van 50 maakt
[Boudewijn] de opmerking dat het overgrote deel van de
muzikanten bij hem op het podium met net als hem ondertussen Abraham
ook al stevig de hand hebben geschud, en hij voegt daar aan toe dat
de meeste mensen uit het publiek waarschijnlijk in het zelfde bootje
zitten. Toch waren er hier en daar wat tieners te ontwaren in de
kleurrijke grijze massa die De Vooruit bezet hield. Jongens die als
straf voor hun slecht rapport mee moesten met pa die hen nu eens zou
laten zien wat echte muziek was, maar ook jonge mensen die duidelijk
heel opgetogen waren dat ze Boudewijn De Groot toch nog aan het werk
zagen. Achter mij zat er zelfs een groepje chiro-meisjes die de
nummers stuk voor stuk meezongen en die tijdens de bisnummers zich
zelfs aan een dansje waagden. Voor een heuse volksdans was er niet
genoeg plaats, maar de heupen werden stevig gewiegd.
[Boudewijn:] Over een paar dagen sta ik met mijn band in het
Concertgebouw. Een jongemannendroom. We krijgen fantastische reacties
op onze tour, maar voor het grote publiek is Boudewijn de Groot nog
steeds die jongen met de Spaanse gitaar. Nummers als
'Testament',
'Verdronken Vlinder' of
'Jimmy/De Eenzame Fietser' leven nog steeds heel sterk. Geen punt voor
mij. De oude Bob Dylan was toch 'Blowing in the Wind', de Rolling
Stones blijven verbonden met 'Satisfaction'. Ik vind het niet erg die
klassiekers een plaats te geven in mijn nieuwe repertoire. Ik hoop wel
dat nummers van nu, zoals 'Een Wonderkind van Vijftig' en
'De Roos', over twintig jaar ook
klassiekers zijn.
In Boudewijn de Groot en het Metropole Orkest schotelt de KRO
de kijker/luisteraar het beste van het voor Nederlandse begrippen
legendarische duo voor. [...]
Hij zingt onder meer 'Tuin der lusten',
'Een wonderkind van 50' en
'Verdronken vlinder'. Evenwel, de keuze
van de liedjes komt over als een zware maaltijd. De Groot werkt bepaald
geen zomers repertoire af. De somberheid van zijn liedjes past bij het
karakter van de zanger die zegt vrij ernstig te zijn. 'Ik ben geen
uitbundig persoon. Dat wil niet zeggen dat ik geen binnenpretjes heb.'
En zo is het met dit optreden ook: een binnenpretje. Het komt langzaam op
gang. Pas op het eind wordt het uitbundig als hij tot opluchting van het
publiek 'Het Land van Maas en Waal' zingt.
Daarna is het ook meteen afgelopen.
Vanavond zien we Boudewijn de Groot zelf aan het werk. De muziekspecial
Boudewijn de Groot... en het Metropole Orkest
is opgenomen in samenwerking met Radio 2. U hoort en ziet onder andere
Verdronken vlinder,
Malle Babbe, Jimmy,
Tuin der lusten en Een wonderkind
van 50. Ook deze versies bewijzen dat Boudewijn een artiest is die
blijft boeien.
