[Boudewijn, over de uitvoering door The Serenes op
Als de rook is verdwenen...]
'Een ontzettend sixties-geluid. De manier van spelen, de hele kleur
van het geheel. En wat ik mooi vind hier is de eenzaamheid... Die zanger
heeft zo'n ijle stem, een soort tegen de toon aan zingen die het geheel
een soort snik geeft. Ik vind dat erg mooi passen. Het gáát
zo over eenzaamheid. Ik denk dat de kleur van mijn stem ook eerder
eenzaamheid dan vrolijkheid oproept, maar hij heeft iets breekbaars, iets
kinderlijks. Zoals ik het zing, heeft het nog iets van: ik vergeet wat is
geweest omdat ik het zelf wil. Zo van: dit is mijn filosofie, dames en
heren.(lacht) Maar hij zingt op een manier van: ik kan niet anders.
Ik doe het eigenlijk liever niet, dat vergeten, maar ik moet door. Dus
bij hem krijgt het bijna een andere betekenis. Al weet ik niet precies
wát-ie zingt, want het is in het Fries, maar ik ga er maar vanuit
dat de teneur hetzelfde is.'
