Op deze elpee is duidelijk te merken, dat Lennaert
Nijgh niet alle nummers heeft geschreven samen met Boudewijn.
Voorbeelden: het zwaar verteerbare 'Draai Weer Bij', evenals de
boerenkoolmetworstenspekvetnummers 'Nee Meeuw' en 'Heksenlied'.
Behalve deze staan er nog wel een paar nummers op die eerst vaak
gedraaid moeten worden, voordat men ze kan beginnen te waarderen,
maar wat er overblijft is wel zo verschrikkelijk goed, dat iedere
Boudewijn de Groot-fan voor die nummers vijf gulden en een kwartje
wil betalen. 'Beneden Alle Peil' slaat
zeer duidelijk niet op deze elpees! [...]
Het beste nummer van deze twee elpees vind ik persoonlijk
'Onder Ons', na het voor mij gedeeltelijk
wat onbegrijpbare 'Apocalypse'. Diezelfde
onduidelijkheid valt op bij 'De Wilde Jager',
ook een van de nummers, die je wel honderd keer wilt horen. Nummers,
die je telkens weer iets doen. Misschien lag het ook wel aan mijn
installatie, maar bij kant drie werd ik ontzettend kwaad op Boudewijn.
Dit, omdat een of andere halfgare schuiftrompet als een losgelaten
auto-klakson in mijn oren toeterde. Hier ligt tevens een van mijn
bezwaren tegen deze plaat: er wordt een schuiftrompet op gebruikt.
Dat is bij verschillende nummers te horen, en aangezien ik een
schuiftrompet het meest vervelende muziek-instrument vind, ging van
die nummers de hemelse glans een weinig af. PS. Het is bijzonder te
betreuren, dat het nummer, het magistrale nummer, mag ik wel haast
zeggen, 'Het Geluid Van De Stilte', op dit
album ontbreekt. Zoals bekend (moet zijn) is dat de Nederlandse
vertaling van 'Sounds Of Silence'
van Simon & Garfunkel. Uit het feit, dat dit nummer in de Nederlandse
uitvoering nog beter is dan in de Engelse, blijkt hoe goed dit
meesterwerk is.
De vraag naar kreaties van de absoluut niet meer weg te denken
nationale "leermeester" bleef echter toenemen en nam op den duur
zo'n omvang aan dat een LP met hoogtepunten uit zijn oeuvre niet
uit kon blijven. Medio 1969 werd deze lustrumsamenstelling
uitgebracht op twee LP's onder de titel
"Vijf jaar hits". De reaktie
op het uitbrengen van dit album bleek enorm en wisselde over de
toonbanken van de platenhandelaren in een té-gek tempo
van eigenaar. Maar al te duidelijk bleek dat velen persé
niet wilden begrijpen dat het inderdaad met het "goede Nederlandse
lied" gebeurd was. Dat kon en mocht eenvoudig niet en toen
Boudewijn, inmiddels producer voor Phonogram, samen met zijn
collega Tony Vos, die destijds al
zijn platen produceerde, nog eens orde op zaken stelde, kwamen zij
tot de verrassende konklusie dat een niet te verwaarlozen aantal
werken van Nijgh/De Groot op de eerste samenstelling (inmiddels
- medio '73 - voor de verkoop van meer dan 100.000 eksemplaren via
"Goud" en "Platina", "Platina met Diamanten" geworden)
ontbraken.
De idee, een tweede album samen te stellen, ontstond al snel
en het klinkende resultaat verscheen in mei 1973 onder de titel
"Dubbel Twee".
Was je niet verrast door het feit dat toen je met
'De eenzame fietser'
terugkwam weer zo'n grote respons van de kant van het publiek
kwam, nadat je tenslotte zo'n tijd 'weg' was geweest...
[Boudewijn:] "In zekere zin niet, omdat in die tijd dat
ik weg was ze die verzamelelpees uitbrachten, vooral de eerste, die
dubbelelpee 'Vijf jaar hits',
heeft vreselijk goed verkocht... zodat er ook snel een tweede
dubbelelpee kwam, die ook veel verkocht. Dat waren dus aanwijzingen
dat ik noch aan populariteit noch aan bekendheid ingeboet had...
integendeel zelfs. Dus als zodanig was het succes van
'De eenzame fietser' niet zo'n
verrassing. Ik was in zoverre natuurlijk wél verrast dat
die plaat het óók zo goed deed, hij had net zo goed
veel minder kunnen verkopen... wel misschien goud of zo, 25.000...
maar er zijn er nu 80.000 van verkocht en dat is dan natuurlijk
een aantal waar je blij verrast over bent."
