Vlak voordat
[Lennaert] zich op zijn Solex, genaamd Tobias, opnieuw
in het Amsterdamse verkeer mengt, vraag ik naar zijn plannen.
'Ik ga een anderhalf uur durende film maken. Het gaat over een
jongeman die altijd een enorme bewondering heeft gehad voor
zijn vader. In de jaren 50 komt dan aan het licht dat die
vader in de oorlog als burgemeester van een middelgrote stad
fout is geweest. Die jongen krijgt een verdacht etiket, omdat
hij zijn vader blijft verdedigen.'
LENNAERT Nijgh houdt zich niet alleen met het schrijven van
teksten bezig, maar is ook werkzaam als cineast.
Hij zegt: "Zondag begin ik met de opnamen van mijn eerste
speelfilm van anderhalf uur. We hebben er nog geen titel voor
gevonden.
De hoofdrol wordt gespeeld door een onbekende schrijver uit
Curaçao en de belangrijke bijrollen worden gespeeld
door Ramses Shaffy. Joop Admiraal en Martine Bijl, die er geen
liedjes in zingt, maar er wel haar debuut als actrice in zat
maken.
De film wordt gemaakt op 16 mm om de produktiekosten zo laag
mogelijk te houden."
Behalve met het schrijven van teksten is Lennaert ook druk
bezig met de film. Momenteel werkt hij aan de montage van zijn
eerste film, waarin rollen worden gespeeld door Ramses Shaffy en
Martine Bijl.
Hij zegt: "Ik heb ook een groots project in mijn hoofd,
waarvoor ik het schrijven van teksten en filmen combineer.
Overdag ben ik nu druk bezig met de film. In maart moet hij
klaar komen. 's Avonds schrijf ik mijn teksten.
Ik krijg nu veel verzoeken voor het maken van teksten voor
artiesten, maar ik kan ze onmogelijk allemaal aannemen. Maar,
belooft hij geheimzinnig: "Binnenkort kom ik met iets
opzienbarends."
Lennaert Nijgh legt momenteel de laatste hand aan zijn eerste
speelfilm van anderhalf uur met o.a. Ramses Shaffy en Martine Bijl,
die binnenkort in première zal gaan.
"DE NEDERLANDSE speelfilmproduktie kweekt wrakken," zegt hij,
en hij somt op: "Nicolai van der Heyde praat in zichzelf, Pim
de la Parra wordt kaal, René Daalder loopt met krukken..."
Over Bert Haanstra, die zich in een blakende welstand verheugt,
wordt in dit verband niet gesproken. Die is "een klasse apart".
Die heeft nooit aan de Filmacademie gestudeerd. Dat instituut
bestond trouwens nog niet, toen hij met Fanfare bewees dat
Nederland wel degelijk een goede speelfilm kan opleveren.
Voorlopig heeft Lennaert Nijgh, jonge onder de jongeren,
geen zin en ook geen aanleiding zichzelf als wrak te bestempelen.
Hoewel hij het risico dat dus de speelfilmproduktie in ons land
voor haar bedrijvers oplevert blijkbaar beseft. Het filmfestival
in Arnhem taxeerde zijn anderhalf uur durende, op 16 mm opgenomen
speelfilm Een Vreemde Vogel trouwens als een duidelijke sof. De
kritiek liet er geen spaan van heel.
Voor Lennaert Nijgh, producer, regisseur en scenarioschrijver
van die bij de première door slechte projectie en beroerde
akoestiek gehandicapte rolprent, is dat gewoon heel erg rot. De
Vreemde Vogel heeft dertig á vijfendertig mille gekost.
Dat geld kwam niet in de laatste plaats van hemzelf. En zoals de
kaarten nu liggen, komt dat bedrag (op zichzelf onwaarschijnlijk
weinig voor een speelfilmproduktie) er nooit ofte nimmer uit.
Hij ziet dat scherp. "...'t Is een flop, ik ging de mist in."
Artistiek, maar ook financieel. Zijn eigen aandeel in de
produktiekosten was zijn banksaldo ("Dat ik toch, als vrijgezel,
grotendeels naar de belasting had moeten dragen. Dus vooruit.")
en daarom noemt hij zich in de week na Arnhem straatarm. "...Ik
bezit de broek aan mijn gat, niet meer!"
Van Een Vreemde Vogel, welks feilen hij duidelijk onderkent,
heeft hij nu een duidelijke afkeer, ook al is hij de maker. Er
wordt nog wel een reddingspoqing ondernomen. Andere montage, en
misschien kan de tekst van de hoofdrol, wiens dictie te kort
schoot, nog worden ingesproken. Maar zelfs als het na die
ingrepen gelukt om de film toch nog in een stuk of wat bioscopen
te krijgen, is dit werkstuk voor Lennaert Nijgh "een verstoten
kind".
