| Gegenereerd door |
 |
O de dag was blond en de hemel blauw,
op een duin stond ik naar de zee te staren,
en ik greep ooms hand, toen hij zacht vertelde
van zijn jeugd en van de scholen haring.
Hoe hij voor het eerst, vijftien jaren oud,
nog een broekie en dus geen ervaring,
op de KW20 uitvoer van IJmuiden
om te vissen op de scholen haring.
Nooit was hij zo ziek als die eerste reis,
tot hij van ellende aan elkaar hing,
als hij klaagde kon hij ook nog schoppen krijgen,
want wat telde, waren scholen haring.
Alles ging op stoom, met een zeiltje bij,
en de zee kwam nauwelijks tot bedaring,
van de Doggersbank tot de Vlaardergronden
waar ze zochten naar de scholen haring.
't Was een harde tijd, maar zo langzaam aan
werd hij meer gewend en kreeg ervaring,
en hij leerde staande op zijn benen slapen
en hij droomde van de scholen haring.
't Is maar goed misschien dat hij niet meer leeft,
nu in deze tijd van schaarste en besparing,
nu de vloot van treilers stil moet liggen,
want verdwenen zijn de scholen haring.
Er is veel te gretig en te snel gevist,
biologen zoeken een verklaring,
en we gaan maar door gif in zee te lozen,
dus de groeten aan de scholen haring.
Het is onze schuld, want de grote zee,
heel de wereld kregen wij toch in bewaring,
maar wat zeggen wij als onze kinderen later
zullen vragen: Wat zijn scholen haring?
Teksten op internet gezet met toestemming van Lennaert Nijgh.
De copyrights blijven onverkort geldig.
Transcripties kunnen overname-fouten bevatten. Correcties zijn welkom.
|
|