- bron: http://www.haarlemsdagblad.nl
Ongelukken bespringen je altijd vanuit de meest onverwachte hoeken. Het
gevaar bleek zich ditmaal schuil te houden onder het aanrecht in mijn
eigen keuken. Verleden week had ik een wasje gedraaid en dacht 's
morgens, nog in kamerjas, even de machine leeg te halen. Niks dus. De
deur ging niet meer open. Dat was de laatste tijd wel eens meer het
geval, maar een goed gerichte schop deed dan wonderen. Helaas was ik
ditmaal vergeten dat ik pantoffels droeg in plaats van mijn
schippersschoenen met stalen neuzen. Niet alleen hielp mijn woede deze
keer niet en was ik van een deel van mijn garderobe beroofd, maar in de
loop van de middag ging ik steeds moeilijker lopen. Net of mijn
rechterschoen te klein was. Mijn grote teen verstuikt. Of gekneusd, of
weetikveel. De monteur kwam pas overmorgen en ik ging naar het ziekenhuis.
Hinkeldepink.
Niet om mijn tot interessante grootte en kleur opgezwollen teen te laten
kijken aan H.H. medici, overigens. Ik ging de arme kastelein Kees
opzoeken, die daar om veel ernstiger reden verblijft sinds zijn val van
de trap. Zwijgend zaten we tegenover elkaar, hij met zijn gebroken
linkerbeen, ik met mijn ineens volslagen onbelangrijk lijkende grote teen.
"Mooi uitzicht'', zei ik. Vanaf de zesde verdieping van de
Mariastichting kon je ver zien. Een droeve Hollandse wolkenlucht trok
over Heemstede, in de verte piepte de koepel van College Hageveld nog
net boven het groen uit.
Het uitzicht kon Kees gestolen worden. Ik dacht met een lichte huivering
terug aan mijn eigen verblijf in het EG, nu vijf jaar geleden. Dat was
ook op de zesde verdieping. Ik wist hoe Kees zich voelde. Televisie aan
je bed, telefoon, prima verpleging, meer luxe dan een hotel met vijf
sterren. En toch de hele dag maar één gedachte: d'r uit!
Toen ik afscheid had genomen van Kees, begon mijn teen weer op te
spelen. In de gang stond een rolstoel en ik hinkelde snel verder, mijn
paniek bedwingend. Weg van hier! Maar ik kon tenminste nog op eigen
kracht wegkomen.
Ergens vanuit de diepte maakten zich beelden los uit mijn kinderjaren.
En, hoe raar ook, ineens moest ik een beetje lachen. Om de rare minister
Heinsbroek en zijn voorstel kinderopvang en bejaardenzorg te combineren.
Die Hein z'n Broek toch! Ik ben zo'n opvangkind geweest, lang geleden.
De eerste zes jaren van mijn bestaan, die nog altijd een gouden waas
over zich hebben hangen, was mijn lieve inwonende Oma nog niet
bedlegerig. En dat moet voor mijn ouders heel gemakkelijk zijn geweest.
Toen sloeg het noodlot toe, ergens in 1952. Oma kon niet meer lopen en
weigerde ook iedere medewerking aan - destijds nog tamelijk
primitieve - pogingen tot revalidatie. Tot aan mijn puberjaren werd
mijn moeder dubbel belast met de zorg voor haar eigen moeder en voor mij.
Die rolstoel die ik zag in de Mariastichting: er stond er ook
één in Oma's kamer, een voorhistorisch model met een
ingebouwde po. Maar de enige die daar ooit gebruik van heeft gemaakt,
was ik. Ik racete behendig in het zware gevaarte om de tafel heen. Er
zat zelfs een soort van rem op, herinner ik me. Oma, fragiel en broos
in haar bed, zag liefdevol toe en maande me tot voorzichtigheid. Voor
mij blijft het een leuke herinnering. Maar voor mijn ouders werkte de
theorie van Heinsbroek echt niet, zelfs niet toen we groter gingen wonen.
Toen ik naar de middelbare school ging, moest Oma naar het
verzorgingstehuis. De rolstoel bleef achter, in wat nu mijn kamer was.
Boudewijn de Groot, destijds nog Boudy geheten, heeft er zelfs nog wel
eens rondjes in gemaakt om de tafel en even was er het vage idee de
rolstoel te gebruiken als cameradolly, bij het maken van ons eerste
8 mm. filmpje. Maar de volgende verhuizing heeft het ding niet gehaald.
Mijn kindertijd lag definitief achter me.
Nee, Heinsbroek. Leuk geprobeerd. Maar de realiteit is echt
weerbarstiger en ingewikkelder dan je denkt.
Stoot je teen niet te vaak aan zulke onderwerpen.
LENNAERT NIJGH
columnist en tekstschrijver
24-09-2002
[© Copyright 2002 Haarlems Dagblad. Alle rechten voorbehouden]
Inhoud op internet gezet met toestemming van Lennaert Nijgh.
De copyrights blijven onverkort geldig.
Transcripties kunnen overname-fouten bevatten. Correcties zijn welkom.
