- bron: http://www.haarlemsdagblad.nl
't Zijn geen gelukkige dagen, die we beleven. Ik heb weer eens een
nieuwsvergiftiging. Dat wil zeggen dat ik te veel informatie achter
elkaar heb gekregen. 's Nachts orakelt de BBC door de radio op het
nachtkastje, 's morgens doet het ochtendblad het nog eens dunnetjes over
en in de loop van de dag neem ik kennis van zo ongeveer alles wat er
verder gedrukt wordt. En goed nieuws is geen nieuws, kijk maar eens op
de voorpagina van deze krant. Tegen de avond ben ik niet meer te
genieten; het NOS journaal op de televisie kan er nauwelijks nog bij en
bevat bovendien in het geheel geen verrassingen meer, hoogstens
gruwelijke illustraties. Hield ik maar van voetbal of van soap, denk ik.
Alles wat rest is dus het café.
Het gevolg is, dat ik rond een uur of elf in de morgen in volledige
paniek ontwaak.
Waarom ligt de reusachtige huiskat Meneer niet op het voeteneind? Waar
is-ie? Ik scharrel verontrust door het huis en vind hem beneden op de
bank. Vast in slaap.
'Wat doe je daar nou? Klein manneke, wat is er dan met je?' Ik pruts aan
hem en hij verheft suffig zijn enorme hoofd. Hij zal toch niet ziek
zijn? O, mijn God! Neen, dat niet! Ik denk ineens aan de gecompliceerde
logistiek, die een eventueel bezoek aan de dierenarts met zich mee zou
brengen, gezien de omvang van de patiënt. Nu heb ik helemaal geen rust
meer.
'Wat wil-ie dan? Wat wil de hele kleine Nerie dan?'
Gewoonlijk heeft hij me om deze tijd allang uit bed gehaald, teneinde
gevoederd te worden. Nu reageert hij amper. Ik kietel hem verontrust
onder zijn kin.
'Kom dan! Lekker eetie-eetie!'
Alle slecht verteerde berichten over mond-en-klauwzeer kolken in me
omhoog. Meneer is ziek, o nee! Mijn vertrouwen in de medische stand is
inzake mezelf al uiterst gering, maar van dierenartsen ben ik nog
banger.
Met argusogen bekijk ik mijn huisgenoot, als hij tenslotte van de sofa
klimt en een beetje houterig naar de keuken loopt. Geen tekenen van
honger vertonend, zoals anders. Hij knipoogt naar me, met wazige groene
ogen. Ik maak een blikje kattenvoer open. Gelukkig, hij eet. Maar niet
van harte. Althans, zo zie ik het op dit moment. Mijn maag trekt samen
en ik zoek steun bij het aanrecht.
Hij zal het toch niet aan z'n nieren hebben? Paniek golft door me heen.
Ik heb zoveel katten dood zien gaan aan dat euvel. En ze kunnen nu
eenmaal niet praten - althans niet voldoende om een dergelijke klacht
bijtijds kenbaar te maken. Ofschoon het buiten nauwelijks drie graden
boven nul is en ik alleen maar ondergoed aan heb, doe ik de keukendeur
open en verschoon Meneer z'n bak. De kou grijpt me ongenadig bij mijn
lurven en kokhalzend van ellende sluit ik de keukendeur weer.
Ik lijk wel evenwichtsstoornissen te hebben en grijp me aan de tafel
vast. Mijn knieën knikken. Laat het niet waar zijn, bid ik in stilte.
Ik heb in een half jaar tijds mijn beide ouders verloren, dit kan ik
er niet achteraan hebben. Ook in de huiskamer prevelt de radio, wanneer
ik hem aanzet om de stilte te verdrijven, niets dan berichten over
doodgaan en verdriet. Het virus heeft het vasteland bereikt - alle
veestapels worden geruimd en alle dieren verbrand - katten inbegrepen.
Er mag geen ballon meer opstijgen, de oorlog op de Balkan laait weer op
en alle Boedhabeelden in Afghanistan zijn stukgeschoten, in naam van
God. Achter de gordijnen dreigt een kille, loodgrauwe dag en ineens
besef ik hoe eenzaam ik ben - zonder Meneer.
Ik graai naar de knop van de radio en leg de stem van de Apocalyps het
zwijgen op. Mijn hoofd tolt en half misselijk grijp ik me vast aan de
tafel.
In de suizende stilte hoor ik ineens een geluid. Het komt uit de keuken.
Het is net alsof er iemand een plastic emmer onder de volledig geopende
waterkraan heeft gezet: Meneer zit op de bak. Hij heeft het dus niet aan
z'n nieren. Glorie, glorie, halleluja!
Nog net bijtijds haal ik zelf de WC en daar dringt de waarheid tot mij
door: dat ik een geweldig grote kater heb.
"(c) 2000 Haarlems Dagblad" [(c) 2001 Haarlems Dagblad]
Inhoud op internet gezet met toestemming van Lennaert Nijgh.
De copyrights blijven onverkort geldig.
Transcripties kunnen overname-fouten bevatten. Correcties zijn welkom.
