| Gegenereerd door |
 |
Een man veegt scherven bij elkaar
en metselt zerken in de grond.
Ik wandel door dit doodsgevaar
omdat ons huis hier vroeger stond.
Nu ben ik vreemd en ongezond
op een eindeloze reis.
Ik kom misschien aan een station,
door schele bedelaars verwacht.
De laatste trein ontmoet de zon,
de avond valt angstwekkend zacht
en ik ben vreemd en zonder kracht
op een eindeloze reis.
En als ik vraag waar ik nu ben,
staren mensen achter kragen
naar de straat ver weg van hen,
niemand antwoordt op mijn vragen,
want ik ben vreemd en al vele dagen
op een eindeloze reis.
En als niemand mij verwacht,
kom ik terug en dan zal blijken:
het was nooit zoals ik dacht
en het zal er nooit op lijken.
Het is vreemd om neer te strijken
na een eindeloze reis.
Teksten op internet gezet met toestemming van Lennaert Nijgh.
De copyrights blijven onverkort geldig.
Transcripties kunnen overname-fouten bevatten. Correcties zijn welkom.
|
|